5 nachten ben ik in Ibiza. De per-fect-te plek om een waaknacht te houden. Het huisje waar we slapen nog perfecter en idyllischer met een uitzicht uit de boekjes.
Met mijn man en 3 tieners kijken we sinds februari uit naar deze 6 dagen. Weken hebben mijn man en ik getwijfeld of we dit wel zouden doen:
'Kan dat wel? Vliegen?'
of 'De prijs per nacht betalen we voor een hele week als we met de tent weg zijn...'
Twijfelen... kunnen we goed.
Er enkele nachten over laten glijden deed ons beslissen dat we de zon zouden zien zakken in de zee op een eiland.
Het aftellen verandert van maanden in weken in dagen in uren. En dan plots is het daar. De tijd die 5 nachten en 6 dagen zal omwikkelen met wensen, verwachtingen, ronde tafel gesprekken, tienerdiscussies, uitzichten en last bus not least veel zweetdruppels.
Eens aangekomen duikt elk gezinslid extatisch het zwembad in. Armen hangen over de rand; ogen kijken naar de zee en haar horizon. Iedereen wordt stil. Dit is ons paradijs, onze homebase en ik neem het me voor: ik wil hier een nacht waken. Een nacht wakker blijven met de zee, de krekels, de bergen, de bomen, het klotsen van de golven in de verte, de sterren, de maan...
Ik zoek welke nacht het best zou passen... de 3de lijkt me goed. Net op die avond komen we een super gezellig restaurantje tegen met tongstrelende gerechten. We praten, lachen en bij thuiskomst duiken mijn man en ik naakt het water in. Omdat het kan. Omdat het vakantie is. Omdat de tieners uiteindelijk toch in bed zijn geraakt. Omdat we even voor onszelf hebben en de nachtstilte stelen om te kijken naar de maan, de sterren en elkaar eindelijk nog eens te zien. Ècht zien.
Ik denk plots aan mijn geplande waaknacht - verdorie... mijn lijf vraagt om mee in bed te kruipen. Ik wil nu daar zijn. Vel tegen vel.
De volgende ochtend bedenk ik me dat ik 't godverdomme moeilijk vind om de moed te vinden om een nacht te zitten en te waken; tijdens een korte gezinsvakantie bovendien. Terwijl ik het gewoon ben om praktisch elke dag minstens 20 minuten te mediteren. Ik voel me alleen in mijn idee; mijn kinderen kijken me met draaiende tienerogen aan; mijn man daarentegen laat me betijen. Ik maak plots de vergelijking met een retraite en een golf van mildheid glijdt over me neer. Dit is geen retraite. Dit is mijn vakantie. Ik heb een andere context nodig. Ik wil me kunnen voorbereiden; stap voor stap. Mijn lichaam en geest klaar maken om een nacht te waken. Niet holderdebolder hup de nacht in. En vooral... ik wil het niet alleen doen. Allez, ik wil het alleen doen maar toch samen. Het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Een collectief gebeuren waarbij elkeen zijn eigen verhaal en ervaring beleeft in een groepsgebeuren. Holding each other's space - in het Engels klinkt dat veel krachtiger.
De laatste dagen beslis ik mijn gezin te omarmen en de vakantie te nemen zoals hij komt - onvoorbereid, geïmproviseerd, anticiperend op wat zich aanbiedt. Zo is er plots een moment dat ik het holst van de nacht bezoek, ga zitten en naar de sterren kijk. Ze zijn met veel meer dan in het begin van de avond. Ik word getrakteerd op twee vallende sterren. Ik wens dat...
(Ik heb al meerdere waaknachten gedaan; ik koos deze uit om over te schrijven. Omdat ook het voelen wat je nodig hebt voor een waaknacht nuttig kan zijn: Ik kijk ernaar uit om de waaknacht in groep te doen!)
Wij -Kristien De Wolf en Nelle De Maeyer- organiseren met iksplosie een hybride traject van 9 dagen (bij jou thuis); de 10de dag is een waaknacht van 15 op 16 september 2022.
Misschien voel je je getriggerd door het concept? Nieuwsgierig maar durf je niet alleen? Misschien is het fijn als je niet alleen moet komen.
Samen op de roetjsbaan gaan is veel leuker 😉
Wij geven je de mogelijkheid om in te schrijven met een vriend of vriendin.
Jullie krijgen bovendien elk 10% korting.
(stuur ons dan vooraf een mailtje met jullie namen: kristien.dewolf@mypersonalcoach.be of info@vanelle.be)
Opmerkingen