Een vraag die me achtervolgt sinds ik door mijn ouders naar de academie werd gestuurd om dictie te volgen. Yep... dictie. Vandaag heet dat Woordatelier. Gelukkig...
Mijn ouders zagen me blinken en stralen als ik tijdens een Kerstfeest een quiz in elkaar kon steken en presenteren. Met bijhorende kaartjes; zoals dat in-het-echt op tv ook gaat.
Heeft kunst belang?
Een vraag waar Dirk De Wachter zuiver op antwoordt; ik word al rustig door alleen zijn stem te horen ;-)
Ik zeg er volmondig ja op. In mijn lagere school is het mijn redding geweest in een kinderleven waarin mijn gedachten mij dom noemden. Alles wat met cijfers te maken had kwam traag binnen en kreeg geen thuisgevoel bij mij. Ik noemde mezelf een mathofoob. Bang van alles wat met cijfers te maken heeft.
Maar als de juf vroeg om een tekst voor te lezen of tijdens het schoolfeest expressie te geven aan het opperhoofd van een indianenstam met bijhorend kostuum; voelde ik iets gloeien in mijn buik. Of een andere keer: ik voel nog hoe mijn knieën knikten onder mijn heilig-vormsel-paters-kleed toen ik een tekst moest voorlezen voor een volle kerk. Ik weet nog hoe zuiver ik wist welke woorden klemtoon nodig hadden, hoe de sfeer moest zijn en hoe ik het verhaal verteld (niet voorgelezen) wou zien. (Ik haatte de holle, repetitieve woorden die elke week op dezelfde toon de kerk in werden geblazen; nog liever telde ik hoeveel e's er in het zangboekje te vinden waren. (tellen gaat; maar laat me niet hoofdrekenen.)
Een andere keer dat ik mijn buik voelde gloeien was toen ik een verhaal moest verzinnen waarin de verbeelding en beleving van onze zintuigen aangesproken werden. Iedereen lag op de grond en ging mee in het verhaal; enkel met verbeelding en inlevingsvermogen. Ik herinner me de lichtheid nog in mijn hoofd achteraf. Of had dit te maken met het gras dat ik in het verhaal had doen veranderen in suikerspin?
kunst of creatie is een speeltuin; een manier om uit te beelden, thuis te komen, te snappen, te walgen, vragen te stellen, te ontroeren, verstomd te zijn, te verbeelden, te spelen... te leven.
Dirk De Wachter omschrijft het als volgt: "Kunst kan onthullen en tegelijk weer verhullen. Zij kan openingen creëren om de barst in het gladde oppervlak op te merken, voorbij de kunstjes, voorbij de prettige verstrooiing. Zij krast of streelt, dwarst, pookt, dwingt of evoceert. Zij kan een blik werpen op de duisternis, op wat we niet weten en zelfs niet kunnen weten, op wat de dagelijkse praatjes niet zomaar vatten. … Kunst zorgt voor controverse, voor verschillende meningen, voor verwarring en consternatie. De dingen kloppen niet, juist zoals het leven zelf niet klopt."
I K S P L O S I E is een programma in persoonlijkheidsontwikkeling waarin enerzijds het cognitieve ontwikkelingsaspect wordt belicht en anderzijds ook verbinding wordt gemaakt naar creatie, lijf(elijkheid), bewustzijn, schrijven, spelen... en het daarmee gepaard gaande zoeken en de daarmee eveneens gepaard gaande verwarring.