Dichter bij de natuur is dichter bij jezelf. Dit viel me te binnen na de vorige waaknacht. Dichter bij de natuur is dichter bij jezelf. Dat komt niet alleen omdat de natuur een mens rustig maakt, maar letterlijk omdat 'jezelf' gelijk is aan de natuur. Onze geest scheidt ons af, doet alsof we op onszelf staan, tegenover de natuur, wankelend op één been op een krankzinnige tijdlijn, tussen verleden en toekomst, op een tijdlijn die aan de vrije viervoeters en het gevleugeld wild onbekend is. Alsof we op of tegen de aarde leven, niet in of met de aarde.
Zitten in het hart van de natuur verbindt ons opnieuw met wat we echt zijn, een onlosmakelijke pixel, een deel-geheel van de natuur. Het heft voor even de afgescheidenheid op en laat ons thuiskomen, veilig onder het uitspansel, tussen hemel en aarde in het enige nu. Taal schiet altijd te kort, zoals je ook nu weer kunt zien, maar mijn lichaam wéét dat ik thuis ben, als ik daar zit.
En dus kijk ik al uit naar de volgende nacht op 21 juni. O, ik kan niet wachten om weer eens naar huis te gaan, naar de duisternis en het donkere groen, naar mijn oude vriend de nacht.
Ook zin? kijk hier voor alle info en inschrijving voor de volgende WAAK.
Tot snel!
Nelle & Kristien
Volg ons op instagram: @iksplosie