Maanden kijken we uit naar dit moment.
Maanden voorbereiding gaan vooraf aan een moment waarvan je hoopt dat het goed komt. Dat vooral het weer niet te koppig of eigenzinnig doet; zoals je hoopt dat je kind ‘wijs’ is als je d’ermee naar buiten komt.
Maar uiteindelijk doet het weer gewoon wat het moet doen: weer zijn, no matter what. Zoals dat kind ook gewoon doet wat het moet doen: kind zijn, no matter what.
De dagen en nachten voor onze waaknacht deden onze gedachten alle richtingen uitgaan: ik heb een gigantische paraplu nodig, waar heb ik nu weer die rode regencape met witte bollen gelegd, wie wil nu in ’s hemelsnaam in de gutsende regen een nacht buiten zitten…
Soit… we waren er. Een volle nacht. Zonder telefoon om het uur bewust te verliezen. Om in te dommelen, terug wakker te worden en te zien dat de maan als een trouwe metgezel een hand boven ons hoofd hield.
Alleen zou ik hier nooit durven zitten -in de nacht. Maar ik ben niet alleen (we zitten zo’n 10-15 meter van elkaar) en toch wel. Dat maakt deze waaknacht zo bijzonder. Je draagt elkaar. Aanwezigheid is veiligheid. Echt. We hold the space for each other.
En ondertussen zie je zwart-wit-grijze schakeringen; wat een verschil in gewaarzijn om de wereld in de nacht te bekijken dan in de dag. Het is zachter, stiller, dieper,
Er zijn geen foto’s van een magische waaknacht met vallende ster, schuivende wolkenvelden, blaffende herten, ruisende bladerdekken. Woorden zijn er wel, onze verhalen die we deelden aan elkaar, herinneringen, beelden, dromen, frustraties, klapperende tanden en de enkele druppels die ons gezicht een zachte massage gaven.
Bij het opkomen van de zon stappen we in stilte terug naar onze basis; we schrijven wat we willen vatten of niet vergeten of voelen, met op de achtergrond de geluiden van een ontbijt dat klaar gezet wordt. We kijken naar buiten; het water gutst uit de hemel.
We werken volop verder: aan nieuwe data voor nieuwe waaknachten op verschillende inspirerende plaatsen. Daarover later meer!!
コメント