We kozen een nacht.
Toevallig met een volle maan.
Maar ook met wolken. Woest en veel.
Ze gaan het droog houden, zeiden ze, maar uiteindelijk toch niet.
Een mens is een dier, maar geen diér. Een visserscape doet wonderen. En Uggs, thank God voor Ugg’s.
Uilen roepen in de verte en maken de nacht breder.
De maan is een slordige klok.
Wolken schuiven voorbij. Gedachten vormen zich en vallen uiteen.
Ik houd niets bij.
Wegdommelen. Rillen. Blij zijn. Zo vlug is het voorbij.
Verbouwereerde stilte bij de wandeling huiswaarts.
Denken aan die ene eenvoudige zin, die ik overhield. Een zin van ocharme een paar woorden.
Zoek niet naar wat je allang had.
Niet te geloven.
Daar word je vanzelf stil van.
En dan gebakken eieren, koffie en de ontlading.
Slaperige ogen die wijd opengaan.
Lachen geblazen. Een paar uur lang. Wie verwacht dat?
We blijven hangen, vertellen, geraken niet weg. We zoeken betekenis.
Een uurtje dutten, of twee, een warm bad en klaar om te verhuizen, de boekhouding te doen, te gaan eten met familie.
Later. Nu. Ik voel mijn lijf de hele tijd. Warm en koud. Er stroomt iets vurigs rond in mij. (Het lijkt wel of ik ‘V’ genomen heb.)
Soms overvalt me een golf van blijdschap net als toen op het einde van de nacht.
Waak. winter wonder.
In dankbare herinnering aan de nacht van 6/1/2023
Wil je ook een iksplosie. WAAK meedoen?
Kijk dan snel voor nieuwe data >