We kregen deze vraag van Erik: "Hoe komt het toch dat sommige psychologen en coaches er in hun eigen leven en communicatie er zo'n potje van maken? Betekent dit niet dat ze als hulpverlener incompetent zijn?"
Gelukkig niet en helaas wel.
Coach is een rol.
Als de persoon achter de coach 'rolsoepel' is, zijn rollen niet dooreen haalt en bijvoorbeeld het gekwetste kind, de moeder of de bedrogen echtgenoot niet speelt in de consultatiekamer, is er niet dadelijk een probleem voor de coachee. De coach/therapeut kan in zijn rol competent zijn, maar is dat daarom (nog) niet als vader, moeder of echtgenoot. In eerste instantie heeft de coachee geen last van wat de hulpverlener er van bakt in zijn andere rollen.
Liefdevol en rationeel
Maar het kan wel een probleem zijn, althans in sommige werkgebieden. Voor een hulpverlener is het belangrijk om enerzijds zonder oordeel en liefdevol tegenover de coachee te staan. Anderzijds moet hij ook rationeel zijn, de feiten kunnen zien. Dat kan hij niet op een kwalitatieve manier voor elkaar krijgen als hij zichzelf niet kent, niet geleerd heeft met zichzelf in het reine te komen en zijn kwetsuren geen plaats heeft kunnen geven. Het is geen goede zaak als oude demonen van de hulpverlener hem in zijn oren fluisteren tijdens zijn werk.
Een opgekuist hoofd, een hart dat openstaat en een gezond lichaam om dit allemaal veilig te dragen, maakt van een hulpverlener een betrouwbare bron, maar dat is eigenlijk ook zo voor iedere moeder, vader, leraar, bedrijfsleider, echtgnoot, zoon, dochter, vriend.
Blinde vlekken
Bij hulpverleners komt de noodzaak om zichzelf te leren kennen en het hoofd op te ruimen in een pijnlijk hard licht te staan. Als een hulpverlener zijn eigen blinde vlekken en kwetsuren totaal niet kent, zal hij in bepaalde domeinen niet onafhankelijk en liefdevol kunnen optreden. Hij zal de gezonde afstand tot de gecoachte verliezen, zich te veel identificeren of zich misschien getriggerd of aangevallen voelen. Met alle gevolgen van dien. Daarom is het een slechte evolutie dat mensen na opleidingen van een paar uur al coach kunnen zijn. Het is niet de technische kant die van belang is, niet de kennis, maar de manier van 'zijn' die van een hulpverlener een betrouwbare bron maakt voor iemand die hulp zoekt. Een goede hulpverlener is door de pijn gegaan om de kwetsuren van zijn leven te confronteren. Hij kent zichzelf en zijn verdriet. Hij projecteert het niet op de gecoachte of op degenen waarmee de gecoachte het misschien aan de stok heeft. Kort gezegd: hij houdt zijn 'shit' bij zich en is volledig betrokken op de mens die voor hem zit. Moet hij dan perfect zijn? Nee, dat zal hij nooit zijn. Maar hij dient zichzelf wel goed te kennen.
Zolang de hulpvraag niet in het ongekende kwetsuurdomein van de hulpverlener komt is er meestal geen vuiltje aan de lucht. Gespecialiseerde hulpverleners kunnen dus best heel goed functioneren als hun domein ver weg blijft van hun eigen blinde vlek. Generalisten moeten veel beter oppassen.
Iedereen is gebaat bij zelfkennis en een opgeruimd hoofd/hart
Wij bij iksplosie gaan er van uit dat het voor hulpverleners, en waarom niet, voor de meeste mensen, bedrijfsleiders, leraars, artsen, noem maar op, een heel goede zaak is om het eigen kwetsuurdomein te verkennen, zelfkennis op te doen en het hoofd op te ruimen. De hemel komt niet naar beneden als je dat doet. Integendeel. Het verbetert je communicatie, houdt je weg van irrationaliteit en overspoelende emoties. Het vergroot je impact en je energiehuishouding wordt er beter van. Een opgekuist hoofd, een hart dat openstaat en een gezond lichaam om dit allemaal veilig te dragen, maakt van een hulpverlener een betrouwbare bron, maar dat is eigenlijk ook zo voor iedere moeder, vader, leraar, bedrijfsleider, echtgnoot, zoon, dochter, vriend. In het iksplosie-traject helpen we jou op speelse en kunstzinnige wijze je hoofd op te ruimen, je lichaam te ontplooien als veilige haven en je hart open te zetten voor de wereld.
Meer weten? Check hier de data voor de volgende i k s p l o s ie >>>